PİR SULTAN ABDAL
YEDİBÖLÜK KÖYÜ
ALEVİ YOLU VE ÖRETİSİ
SPONSOR
SAYAÇ
TAKVİM
GAYETE
İNFO
|
 HABERLERBİR DİRENİŞ ÖYKÜSÜ; ABİDİN AÇAN - yapımcı: AbidinSari 15/06/2010 @ 13:26 BİR DİRENİŞ ÖYKÜSÜ; ABİDİN AÇAN Abidin AÇAN 15-16 Haziran Direnişinde Bugün 15–16 Haziran 1970 nin yıldönümü. Kastamonu ili Araç İlçesi Akıncılar köyünde 1947 yılında doğan Abidin AÇAN' ın çalışma hayatı Otoyol Fabrikasının ardından TCDD'de devam eder. Demiryollarında demokrasi ve örgütlenme mücadelesine önderlik yapmış Abidin AÇAN' ın yazılı tanıklığı ile 15–16 Haziran'ı aktarıyoruz. Abidin Açan' ın yaşam kavgasını kendi sesinden dinleyeceksiniz. "Birlik olduğumuzda her şeyi çözebiliriz" 15–16 Haziran'a 23 yaşında bir Otoyol işçisi olarak katılan Abidin Açan direnişi anlatıyor.Maltepe'de Koç'a ait otobüs ve treyler üreten Otoyol fabrikasında pres operatörü olarak çalışıyordum. Fabrikamızda Türk-İş ya da DİSK'te olmayan, Bağımsız Otomobil-İş diye bir sendika vardı. 15 Haziran'da çevredeki fabrikalar iş bırakma eylemine başlayınca işveren fabrikayı tatil etti. Tatil kararı üzerine işyeri temsilcilerimiz toplantı yaptı. Bizlere 16'sı sabahı fabrikaya gelmemiz, ama soyunmadan gelişmeleri beklememiz söylendi. Fabrikada "bugün senin sendikanı kapatan, yarın seni de kapatır" diye tartışılıyordu. 16'sı sabahı çevre fabrikalardan birçok işçi toplu halde bizim fabrikaya geldiler. Hep birlikte fabrikadan çıktık. O grupla birlikte 500 kadar kişi Tekel'e yürüdük. Tekel işçileri de bizimle çıktı. Minibüs yolundan yürümeye başladık. Yol boyu irili ufaklı birçok iş yeri vardı. Bazı işyerlerinde işverenler, işçileri fabrikaya kilitleyip çıkmışlar. Onları da çıkardık. Sayımız 50 binden 100 bine kadar çıktı. Türkiye genelinde bir milyon insan sokaktaydık. Başlangıçta engel yoktu. İlk, Suadiye civarında askeri birlikle karşılaştık. Engellemek istediler ancak kalabalığı görünce vazgeçtiler. Çoğalarak yürüyorduk. Aramızda yaşlılar, kadınlar, sakallılar, elerinde bayrakları olanlar vardı. Yürüyüşe sabah 10 civarı başlamıştık, akşamüzeri 3–4 gibi Kuşdili'ne vardık. Fabrikada bana Menderes propagandası yapan işçiyi bir ara elinde Türk bayrağı ile en önde gördüm. Ona "senin burada ne işin var?" dediğimde "o iş ayrı bu iş ayrı" dedi. Yol boyunca İzmit tarafından yürüyen işçilerin de Ankara asfaltından bize yaklaştıkları haberini alıyorduk. Hedef Kadıköy Kaymakamlığıydı. Kaymakamlık önüne gelinceye kadar ben işyeri arkadaşlarımı kaybetmiştim, fakat eyleme katılan herkes arkadaşım olmuştu. Şimdiki Fenerbahçe stadyumunun olduğu yerdeki köprüye vardık. Orada polis önümüzü kesti. Genç işçilerden oluşan öndeki 100 kişilik grup polis engelini aşmayı başardı. Ancak barikatın öbür tarafında da askerler vardı. Bir süre ara sokaklara çekilmek zorunda kaldık. Yarım saat kadar sonra arkadaki grup da barikatı aştı. Kaymakamlığın etrafını asker ve polis sarmıştı. Havaya ateş açtılar. Panik oldu, ara sokaklara kaçıştık. Sonra tekrar geri dönerek Haydarpaşa Köprüsü'ne yürüdük. Köprüde askerler vardı. Askerin karşısında oturduk. Akşam mahalleme döndüğümde sıkıyönetim ilan edildiğini duydum. Bir sonraki gün sıkıyönetim tarafından görevlendirilmiş, mavi bereliler fabrikaya geldiler. Gazetedeki resimlerine bakarak işçilerin bir kısmını götürdüler. Huzursuz bir şekilde kasım ayına kadar işe devam ettim. Sonra demir yollarında çalışmaya başladım. DEMARD (Demiryolu Makinist, Ateşçi ve Revizörler) derneğini kurduk. Bu süreç BTS'ye (KESK'e bağlı Birleşik Taşımacılık Sendikası) kadar geldi. 15–16 Haziran eylemlerinin en önemli yanı birlik olduğumuzda her şeyin çözülebileceğini görmekti. 12 Eylül darbesine kadar DİSK yaşadı. Demokratik yönden hak alabileceğimizi gördük. O günlerde hak grevi, dayanışma grevi vardı. Grevde olan bir fabrikamız varsa fabrika çıkışında onların yanına giderdik. İşçiler korkusuz ve her şeyi hallederiz havasındaydı. "İşçiyiz, güçlüyüz" hissi egemendi. Dünyada yaşayan bu tür eylemler bizi etkilemişti. 15–16 Haziran beni çok etkileyen, hayatım boyunca çocuklarıma ve torunlarıma anlatacağım bir eylem oldu. Abidin AÇAN 1970 Otoyol işçisi Maltepe TAÖD PLATFORMU http://www.alevilerden-ozurdile.com/ 15-16 HAZİRAN DİRENİŞİ - yapımcı: AbidinSari 14/06/2010 @ 21:28 15-16 HAZİRAN DİRENİŞİ 13 Şubat 1967’de DİSK’in kurulmasından sonra Türkiye’de işçi hareketleri olduğundan daha etkin hale gelmiştir. Türk-İş’in devlet ve işveren yanlısı tutumu, işçilere destek vermemesi, yönetiminin oligarşik bir hale dönüşmesi DİSK’i daha cazip kılmış, işçiler DİSK’e yönelmeye başlamışlardır. Bu yöneliş, Türk-İş’in zayıflamasına, hatta işçi sınıfı üzerinde etkisizleşmesine neden olmuş, iktidar müdahale ederek Türk-İş’in eski günlerine dönmesi için gerekli yasal düzenlemelerin yapılması için çalışmaya başlamıştır. 15-16 Haziran Olayları, 15 Haziran 1970’te büyük bir yürüyüş ve fabrikalarda direnişlerle başlayan Türkiye tarihindeki en büyük işçi eylemidir. Hareket iki günle sınırlı kalmamış, sıkıyönetimin ilanına rağmen 12 Mart 1971’e dek sürecek bir hareketin başlangıcı olmuştur. İşçilerin anayasaya dayanarak direnişi ve yine anayasanın yol açtığı siyasal hareketlilikle birlikte oluşan atmosfer, 12 Mart 1971’deki askeri muhtırayla dağılmış, sonrasında anayasadaki hak ve özgürlüklerin sınırlandırılmasıyla, işçilerin dayandığı “anayasal özgürlük” kavramının önüne bir set çekilmiştir. TÜRKİYE'DE Kİ SİYASAL DURUM Darbe öncesinde Demokrat Parti iktidarının “oy verme” ile sınırladığı siyasallaşma, darbe sonrasında adeta bir siyasal bastırılmışlığın dışavurumudur. Anayasanın topluma yansıması kendini siyasallaşma olarak göstermiştir. Basının özgürleştirilmesi, aydınların ve gençlerin siyasallaşması, işçi hareketlerinin artışı, bir darbeyle başlayan bir diğeriyle kesintiye uğratılan ve bir üçüncüsüyle de tamamen nokta konulan bir dönemin siyasal ortamının belirleyicileriydi. Darbe ertesinde, sivil yönetime dönüşte siyasal partiler çeşitlenmiş, 1965 seçimleriyle çok partili sistem genişlemiştir. 10 Ekim 1965’te yapılan genel seçimler “milli bakiye sistemi”yle yapılmış, seçim sonucunda AP tek başına mutlak çoğunluğu elde ederken, en fazla ikinci oyu CHP almış, bunların dışında seçime katılan partilerden dört tanesi, %10 barajının altında kalsalar da mecliste yer bulmuşlardır. Bu dönemde planlı ekonomi politikaları sonucunda % 7 büyüme gerçekleşmiş,3 ancak giderek artan endüstrileşme nedeniyle göçlerin artışı, işçi talebinin kısıtlılığı, nüfus artışı ve Almanya’da işsizliğin artışı ile birlikte Türk işçilerin Almanya’dan geri gönderilmesi, hep birlikte, işsizlik olgusunun giderek yükseltmiştir. Sol hareketle birlikte işçi hareketinin de ciddi çıkışlar yapması ne siyasal iktidarın ne de sermaye sahiplerinin menfaatleriyle uyuşuyordu. Zira grevlerin ve direnişlerin artışı üretim aksaklıklarına neden oluyordu. Bununla birlikte DİSK’in kuruluşuyla Türk-İş’in güç kaybetmesi de bir sorundu. Çünkü Türk-İş sadece ekonomik taleplerde bulunurken, DİSK’in devreye girmesiyle işçi hareketi, daha da siyasallaşmıştır. İktidar, çözümü siyasallaşanı devreden kaldırmakta bulmuş ve bu amaçla işçilerin direnişlerini daha da körükleyecek olan 274 ve 275 sayılı yasaları değiştirmek üzere harekete geçmiştir. Sendika Kanununun Değiştirilmesi Sorunu ve DİSK’in Çabaları 15–16 Haziran olaylarının doğuşunun temel nedeni, mecliste 1963 yılında yürürlüğe giren 274 ve 275 sayılı sendika ve toplu sözleşmelere ilişkin yasaların değiştirilmesine yönelik hareketlenmelerin olmasıydı. Yasaların değiştirilmesine yönelik ilk adım Türk-İş’in hazırladığı tasarının TBMM’ye sunmasıdır. Ancak bu tasarı meclis tatile girdiği için görüşülememiştir. 1969–1970 yasama döneminde ise CHP ve AP tarafından hazırlanan iki tasarı meclise verilmiştir. Tasarıları hazırlayanlar arasında Türk-İş kökenli milletvekilleri Şevket Yılmaz, Orhan Sorguç, Burhanettin Asutay, Emin Postacı ve Bahir Ersoy vardı. TBMM karma komisyonuna gönderilen tasarılar burada tek bir tasarı haline getirilip meclise sunulmuştur. Komisyon, tasarıyı oluştururken ne sendikacılara ne de bilim adamlarına danışmamıştır. Meclise öncelikle 274 sayılı Sendikalar Yasası ile ilgili tasarı sunulmuştur. Tasarının gerekçesinde, 1963’te yürürlüğe giren yasanın zamanla yetersiz kaldığı, bu yetersizlik nedeniyle ülkede sendika bolluğunun oluştuğu, bol miktarda sendikanın da çalışma ve iş hayatını engellediği belirtilmiştir. Ayrıca yasayı değiştirmekteki amacın, güçlü bir sendikacılık kurmak olduğu da belirtilmiştir. Yasanın 5.maddesinde yapılan değişiklikte işçinin sendikaya üye olabilmesi için işçinin bireysel başvurulması yeterli görülmeyip, üyeliğin gerçekleşmesi, sendikanın yetkili organının onayına bırakılıyordu. Bununla birlikte üyelikten ayrılma işlemlerinin de noter kanalından geçmesi öngörülüyordu. Yasa tasarısında işçilerin sendikalara üyeliğinin yanında sendikaların, federasyonların ve konfederasyonların kurulmasına ilişkin değişiklikler de önerilmiştir. Sendikaların kurulması aşamasında aynı işkolundaki sigortalı işçilerin 1/3’ünün üyeliği, federasyonların kurulmasında aynı işkolunda kurulmuş en az iki sendikanın kararı ve o işkolundaki sigortalı işçilerin en az 1/3’ünün üyeliği, konfederasyonların kurulması için de sendikaların en az 1/3’ünün kararı ve Türkiye’deki sendikalı işçilerin 1/3’ünün üyeliği öngörülüyordu. Yasada ayrıca, sendika kuracak işçilerin o işkolunda fiilen en az üç yıl çalışmış olması koşulu da yer alıyordu. DİSK yasa tasarısına karşı bir basın bildirisi yayınladı. Bildiride özetle şöyle deniliyordu: “Hükümet yeni tasarı ile grev hakkını kökünden yok etme peşindedir. […] Geniş bir işçi sınıfının kutsal hakkının kılına bile dokunulamaz.[…] DİSK’i işçi sınıfının bağrından söküp atmak da kimsenin haddi değildir. […]” Bildirinin ardından DİSK’te uyarı ve eylem komiteleri oluşturulmuş, eylem komitelerinde anayasaya dayanarak bir kısım bölgelerde çeşitli direnişlere başvurulması kararlaştırılmıştır. 9 Haziran 1970’te DİSK Genel Başkanı Kemal Türkler, Başbakan Süleyman Demirel’e bir mektup yazmış, çıkarılmak istenen yasanın anayasaya aykırılığını öne sürerek yasa kabul edildiği takdirde çıkacak olayları şöyle belirtmiştir: “Anayasa teminatı altında bulunan ilkeler ve hakların kısıtlanmış olmasından dolayı gün geçmeden yer yer fiili durum, işgal, oturma, direnme ismi ile patlamakta olan olaylar artacak ve bu kanun değişikliği huzur getirme yerine işçileri anarşik bir ortama itme zorunluluğunda bırakmış olacaktır.” 11 Haziran 1970’te Ankara’ya giden DİSK uyarı heyetini Demirel kabul etmemiştir. Heyet önce Milli Birlik grubundan Ahmet Yıldız ve Suphi Kahramanla görüşmüştür. Ardından CHP Genel Sekreteri Bülent Ecevit heyeti kabul etmiş, heyeti dinledikten sonra şu açıklamayı yapmıştır: “Tasarıyı tümüyle incelemedim. Ama partinin işçi komitesinin görüşlerini öğrenmiştim. Onlar bir sakınca bulmadıklarını bildirmişti. Ama basında yer alan görüşlerinizi ve tepkilerinizi okudum. Tasarının bu kadar anti-demokratik ve anayasa ilkelerine aykırı olacağına ihtimal vermemiştim. […] Ancak Senato’da CHP olarak bu tasarıya karşı çıkabiliriz. Anayasaya aykırı bir yasaya CHP olarak olumlu oy vermeyiz.” Her ne kadar DİSK çeşitli şekillerde tasarının geri çekilmesi için uğraştıysa da, uyarı heyetinin Ankara temaslarının olduğu gün tasarı meclisten geçmiştir. Kabul edilen yasaya karşı daha sonra TİP ve CHP Anayasa Mahkemesi’ne başvurup iptal davası açtılar. Açılan davalar sonucunda Anayasa Mahkemesi değişiklik yapılan maddelerinin bazılarını iptal kararı aldı. İptal edilen en önemli maddeler şunlardır: Madde 5/1: “mesleki teşekkülün yetkili organının kabulü” ifadesi. Madde 9/2: Sendika, federasyon ve konfederasyon kurmada 1/3 oranına ilişkin fıkralar. Madde 11/1: Sendika kurabilmek için işçilerin kurulacak işkolunda üç yıl fiilen çalışmış olması şartının belirtildiği bent. Madde 11/3: Uluslararası mesleki teşekkül kurma hakkının sadece en çok üye sayısı olan sendikalarda olmasına ilişkin fıkra. İlk başta amaçlanan hem sendikalara hem de grev ve lokavtlara ilişkin yasayı değiştirmek olsa da, Sendikalar Yasası’nın değiştirilmesine yönelik işçi tepkileri, Grev ve Lokavt Yasası’nın meclise dahi sunulmamasına neden olmuştur. 15-16 HAZİRAN İŞÇİ HAREKETLERİ 11 Haziran 1970’te 274 ve 275 sayılı yasaların değiştirilmesine ilişkin tasarıların mecliste kabul edilmesinden sonraki süreçte DİSK tasarıların kabul edilmemesi için birçok girişimde bulunmuştur. Ancak bunların hiçbiri sonuç vermemiştir. Bu durumu karşı en büyük tepki işçilerden gelmiş ve iki günle başlayıp Sıkıyönetim altında devam edecek bir direnişler dizisi başlamıştır. BİRİNCİ GÜN (15 HAZİRAN) Gösteri ve yürüyüşler İstanbul, Ankara, Kocaeli ve İzmir’de başladı ve olaylara çeşitli işyerlerinden yaklaşık 70 bin işçi katıldı. İstanbul’da işçiler önce işyerlerinde toplandılar, daha sonra da ellerinde “İşçiyiz, güçlüyüz”, “Anti-demokratik sendikalar istemiyoruz”, “Yaşasın işçi sınıfı”, “Zincirlerimizden başka kaybedecek bir şeyimiz yok”, “Anayasaya aykırı kanun çıkaranlar işçi düşmanıdır”, “Anayasa ve sendika özgürlüğünü alanlara derslerini vereceğiz”, “Kanunlar meclisten geri alınıncaya kadar direneceğiz” gibi sloganlar, yazılı afiş ve pankartlarla Ankara Asfaltı, Eyüp- Cendere, Çekmece-Topkapı ve Levent-Boğaz güzergâhlarında dört koldan yürümeye başladılar. Bu arada Kocaeli’nde de işçiler doğudan ve batıdan olmak üzere iki kol halinde yürüyüşe geçtiler. Doğu kolunda yürüyen işçiler, Köseköy yöresinde DİSK’e bağlı Lastik-İş sendikası üyesi işçilerin çoğunlukta olduğu Pirelli ve Goodyear fabrikalarındaki işçilerin de yürüyüşe katılmaları için tezahürat yaptılar, ancak Lastik-İş sendikasının Kocaeli bölgesindeki yöneticilerinin engellemeleri üzerine, bu fabrikadan yürüyüşe katılan işçi olmadı. İstanbul ve Kocaeli’nde yürüyüşler devam ederken Ankara ve İzmir’de olaylar oturma eylemi ve işyeri işgalleri biçiminde devam etti. Örneğin Ankara’da DİSK’e bağlı Basın-İş üyesi olan işçiler Ulusal Basımevi ile Ulus Gazetesi’ni iki buçuk saat boyunca işgal ettiler. Direnişi yönetmek üzere kurulan “Anayasal Direniş Komiteleri” gün içinde Cumhurbaşkanı, Başbakan, Meclis Grup başkanları, Güvenlik Kurulu, Çalışma Bakanı ve Tabii Senatörlere 10 binden fazla protesto telgrafı çektiler. Çekilen protesto telgrafı şöyle yazılmıştı: “27 Mayıs Anayasası’nın temel esprisi olan direnme hakkımızı tasarılar meclislerden geri alınıncaya kadar kullanmaya kararlıyız. Sizi uyarmayı ulusal bir ödev sayarız.” Günün devamında İstanbul’da, Silahtarağa ve Alibeyköy semtlerinde yürüyen beş bin işçi arasından dört işçi, polis tarafından tutuklanınca, işçiler Eyüp Karakolu’nu kuşatarak, tutuklanan işçilerin serbest bırakılmasını sağladılar. Bununla birlikte, ilk günün en büyük olayı Ankara Asfaltı’nda meydana geldi. Kartal kavşağında işçilerin karşısına bir tabur asker ve üç tank çıktı ve işçiler asker barikatını aşıp Başbakan Süleyman Demirel’in kardeşi Hacı Ali Demirel’in Soğanlı’da bulunan fabrikası Haymak Döküm’ü tahrip ettiler. Ancak birkaç küçük olay dışında polis yürüyüşe müdahale etmemiş ve yaralanmalar, tahripler vb. olaylar yaşanmamıştır. 15 Haziran 1970 günü yapılan gösterilere katılan işçilerin işyerleri, çoğunluğu DİSK’e bağlı sendikalara üye olan işçilerin çalıştığı yerlerdi. EAS, Mutlu, Koruma-Tarım İlaçları, Chrysler, Cibali Tekel Kutu fabrikalarında Türk-İş’e bağlı sendikalar etkin olsa da, buralarda çalışan işçiler de işlerini bırakıp direnişe katıldılar. İKİNCİ GÜN (16 HAZİRAN) 16 Haziran’da da işçiler yine aynı güzergâhlardan sabah saat 08.00’de yürümeye başladılar. Ankara’da DİSK’e bağlı sendikalara üye işçiler ve öğrencilerden oluşan bir grup, sanayi çarşısında yürüyüşe geçmiş ancak polis yürüyüşe engel olmak isteyerek işçilerden bir kısmını gözaltına almıştır. İstanbul’da yürüyüşe geçen işçiler ise Taksim Meydanı’nda toplanmayı amaçlıyorlardı. Ancak polis ve asker birlikleri birçok koldan yürüyen işçilerin yollarını kesmeye çalıştılar. Şehremini’nden Cağloğlu’na gelen bir grup işçi vilayete gitmek isterken Babıâli Caddesi ile Divanyolu Caddesi’nin kesiştiği yerde Zırhlı Birlikler’in tanklarla kurduğu barikatla karşılaştılar. İşçilerin bir kısmı barikatı aşarken, işçilerin yürüyüşünü durdurmak için İstanbul ve Beyoğlu’nu birbirine bağlayan Galata ve Unkapanı köprüleri açılarak karadan ulaşım kesintiye uğratıldı. İstanbul yakasından Beyoğlu’na geçmeye çalışan işçilerin bir kısmı sandal ve motorlarla ulaşımlarını sağlamışlardı. Geriye kalanlar da Galata köprüsünden Unkapanı köprüsüne yürümüşler ancak bu köprünün de kapatılması üzerine geri dönmek zorunda kalmışlardır. 16 Haziran, 15 Haziran’a göre çok daha olaylı geçmiştir. Levent ve Mecidiyeköy yöresindeki yürüyüşler İstinye’deki Kavel Kablo fabrikası işçilerince başlatılmıştır. İstinye’den gelen işçiler Levent mahallinde bulunan işyerlerinde çalışan işçilerle birlikte “Sendikamız anamız, feda olsun canımız”, “Demirel istifa” vb. pankartlarla Zincirlikuyu’daki Tekfen fabrikasına doğru yürüyüşe geçtiler. Tekfen’e vardıklarında fabrikanın önünde barikat kuran polisler yürüyüş kolunun ön saflarında yer alan kadın işçileri coplamaya başlayınca işçilerle polisler arasında çatışma başladı. Çatışmanın sonucunda işçiler barikatı aşarak yürüyüşe devam ettiler. Eyüp ve Edirnekapı’daki işçilerle Kâğıthane civarında çalışan işçilerin yürüyüşü de Silahtar ve Şişli istikametindeki yolların tamamen trafiğe kapanmasına neden olmuştur. Anadolu yakasında devam eden yürüyüşler ise kanlı geçmiştir. Ankara asfaltı üzerindeki işyerlerinde çalışan işçiler Üsküdar ve Kartal’a doğru yürüyüşe geçtiler. Üsküdar’a gitmeye çalışan işçiler Ankara Yolu’nun başında polis barikatı ile karşılaşıp yürüyüşe devam etmekte direnince çatışma başladı ve bu çatışmada polis silah kullandı. Kadıköy’deki Yoğurtçu Parkı’nda ve iskelede, polisin silah kullandığı çatışmalardan sonra, yürüyüşçüler bazı polis arabalarını ve sivillere ait çok sayıda araba ile AP binalarını tahrip ettiler ve GP ve Tercüman gazetesinin tabelalarını indirip yerlerde sürüklediler. Gebze’de özellikle AEG, Çivi, Tırpan fabrikalarında çalışan işçiler ile Timas, Demir Çekme, Arçelik işyerlerinde çalışanların çoğunluğu oluşturduğu 10 bini aşkın kişi Ankara Asfaltı üzerinde yürürken, İzmit’te işçiler Maden-İş Sendikası Bölge temsilciliği önünde toplanıp Pirelli’ye doğru yürümeye başladılar. Daha önce de belirtildiği gibi, 15 Haziran’da Lastik-İş sendikasının bölge yöneticileri engellediği için yürüyüşe katılmayan Pirelli’de çalışan işçiler, 16 Haziran’da yürüyüş kolu fabrikanın önüne gelince, işlerini bırakıp yürüyüşe katılmışlardır. Pirelli fabrikasında çalışan işçilerin de katılımıyla İzmit’teki yürüyüşçüler Goodyear lastik fabrikasına doğru ilerlerken yolda ardı ardına kurulmuş iki komando barikatıyla karşılaştılar ama barikatı yararak Goodyear fabrikasına ulaştıktan sonra burada çalışan işçilerin de yürüyüşe katılmalarını sağlarlar. 16 Haziran’da İzmit’teki yürüyüşler Goodyear fabrikasından şehir merkezine doğru yürüyen işçilerin, İçişleri Bakanı Haldun Menteşoğlu’nun emriyle Kocaeli’ne sokulmamaları için kurulan üç barikatı da aşıp Atatürk Anıtı ve Kolordu Komutanlığı önünde yaptıkları konuşmalar ve tezahüratlardan sonra, ertesi günkü eylemler için Maden-İş sendikası önünde buluşmak üzere ayrılmalarıyla son bulmuştur. 16 Haziran’daki eylemlere 168 işyerinden 150 binden fazla işçi katılmıştı. Bu eylemlere 15 Haziran’ın aksine, çoğunlukla Türk-İş’e bağlı işyerlerindeki işçiler katılmışlardır. Ancak eylem geniş olduğu kadar olaylı da geçmiştir. Eylemlerde polisle işçilerin çatışmaları sonucunda 5 kişi ölmüş, 85’i ağır olmak üzere 200’e yakın kişi de yaralanmıştır. Yukarıda belirtildiği gibi 16 Haziran gününün sonunda işçiler eylemleri ertesi gün devam ettirmek üzere anlaşmışlardı. Ancak tam bu sıralarda, hükümet tarafından, İstanbul ve Kocaeli’nde sıkıyönetim ilan edilmesi kararlaştırılıyordu. SIKIYÖNETİM 16 Haziran günü öğleden sonra yürüyüşler devam ederken olayların sertleşmesi üzerine, DİSK Yönetim Kurulu 1. Ordu Karargâhı’na davet edilmiş, DİSK Genel Başkanı Kemal Türkler’den işçilere eylemlerine son verilmesi yönünde çağrı yapılması istenmiştir. Daha sonra İçişleri Bakanı, İstanbul Valisi ve DİSK Yöneticileri vilayet binasında bir toplantı yapmıştır. Bu toplantıdan sonra DİSK Genel Sekreteri Kemal Sülker basına verdiği demeçte şöyle demiştir: “Girişilen tahripkâr eylemle ilgimiz olmadığını İçişleri Bakanı’na söyledik. Ve kesinlikle de bu tahripkâr olayları tasvip etmediğimizi bildirdik. Ayrıca işçilere radyoda bir uyarma yaparak kötü cereyanlara alet olmamalarını istedik” DİSK Genel Başkanı Kemal Türkler ise Sülker’in bahsettiği radyodan çağrısında işçilere şöyle seslenmiştir: “İşçi kardeşlerim, işçi sınıfının bilinçli temsilcileri, sizlere sesleniyorum, iyi dinleyiniz. Anayasal haklarınız için direndiniz. Direniyorsunuz. Anayasamız her türlü toplantı ve yürüyüşlerin silahsız ve saldırısız olacağını emreder. Bizler anayasaya sımsıkı bağlı işçiler olduğumuz için hiçbir hareketimiz anayasaya aykırı olamaz. Ne var ki bizim aramıza çeşitli maksatlar güden kişiler, çeşitli kılıklara bürünerek girebilirler. Hatta kötüsü, gözbebeğimiz şerefli Türk Ordusu’nun bir mensubuna kötü maksatlarla taş atabilir, tahrikler yapabilirler. Türkiye Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu Genel Başkanı olarak sizi uyarıyorum.” Günün ilerleyen saatlerinde DİSK’e bağlı sendikaların merkezleri ve bölge temsilciliklerinde polis tarafından aramalar yapılmaya başlanmış ve birçok sendikacı ve işçi de gözaltına alınmıştır. Bu sırada hükümetin İstanbul ve Kocaeli’nde bir aylığına sıkıyönetim ilan edilmesine ilişkin kararı ve hemen ardından Genelkurmay Başkanlığı tarafından sıkıyönetim komutanlığına 1.Ordu Komutanı Kemal Atalay’ın tayini açıklandı. Ertesi gün sıkıyönetim ilanına ilişkin Bakanlar Kurulu kararı Resmi Gazete’de yayınlanmıştır. Ancak Bakanlar Kurulunca alınan bu kararın Anayasanın 124. maddesi uyarınca TBMM birleşik toplantısında onaylanması gerekiyordu. Ferruh Bozbeyli’nin başkanlık ettiği TBMM birleşik toplantısı 17 Haziran 1970 günü saat 15.00’te başladı. Toplantıda söz alan AP’liler ve GP’liler sokağa çıkan içlerinde çok sayıda TÜRK-İŞ mensubu da bulunan 150 bin işçi nedeniyle DİSK’i “rejim düşmanı”, “kanlı ihtilal yanlısı” gibi sıfatlarla tanımlamışlardır. Toplantının devamında CHP milletvekilleri ve Milli Birlik Grubu üyeleri ile AP ve GP milletvekilleri arasında sıkıyönetim kararı üzerine yapılan tartışmalar büyümüş ve CHP’liler ile MBG üyelerinin salonu terk etmeleri üzerine sıkıyönetim kararının onaylanması AP ve GP’lilerin oylarıyla gerçekleşmiştir. Sıkıyönetimin ilanını takiben TİP milletvekili Mehmet Ali Aybar, 15-16 Haziran olaylarındaki kışkırtıcı tutumundan dolayı başbakan Süleyman Demirel hakkında soru önergesi vermiştir. 22 Haziran 1970 tarihli oturumdaki konuşmasında Mehmet Ali Aybar şunları söylemiştir: "Değerli milletvekilleri, şimdi hükümet der ki:’Bu bir ayaklanmaydı’. […] Ayaklanma […] fiili bir durumdur. Anayasamız da bunun üstüne basmış, demiş ki ‘ayaklanma olursa, cumhuriyet aleyhine bir teşebbüsün vukuu geldiği müşahede edilirse’. Demek ki anayasa fiil aramış, laf değil. Ayaklanma da laf değil fiildir. Ayaklanma yapmaya kararlı kimseler, ayaklanmanın tekniği ve stratejisini de hazırlar. Yürüyüş kolu nizamında ayaklanma yapılmaz. […]." Sıkıyönetim komutanlığına atanan Orgeneral Kemal Atalay göreve başlar başlamaz 17 Haziran’da yedi bildiri birden yayınlandı. Bu bildirilerle doğası gereği “sıkı” olan yönetim halkın çeşitli hak ve özgürlüklerini kısıtlamıştır. Siyasal partilerle sendikaların faaliyetleri de olabildiğince kısıtlanmış ve bildirilerde basına “hassas” olmaları konusunda uyarılara yer verilmiştir. Ancak özellikle yedinci bildiriden itibaren işyerleri içerisinde farklı şekillerde direnmeye devam eden işçilere karşı tehditkâr bir tavır takınılmış ve sıkıyönetim ilanının Bakanlar Kurulu tarafından açıklanan amacının dışında grev ya da “grevimsi” oluşumlara da tahammül edilmeyeceği ima edilmiştir. Sıkıyönetim İstanbul ve Kocaeli şehirlerinde, dönemin başbakanı Süleyman Demirel’in ifadesiyle “kanlı ihtilal provası yapıldığı” için ilan edilmişti. Ancak Sıkıyönetim komutanlığı genel düzeni sağlamanın yanında işyerlerindeki düzeni de sağlamaya girişmiş ve bir süre daha, hala direnen işçilere karşı işverenlerle işbirliği halinde “çalıştırma” amaçlarını gerçekleştirmeye çalışmışlardır. Sıkıyönetim kararının onaylanması ile birlikte DİSK ve DİSK’e bağlı sendikaların yanı sıra Dev-Genç’in faaliyet gösterdiği öğrenci dernekleri, TÖS, İşçi Birlikleri ve bu kuruluşların yöneticileri ile devrimci olarak tanınan kişilerin evlerine de baskınlar düzenlenerek aramalar ve gözaltıların sayısı giderek arttırıldı. Arama faaliyetleriyle birlikte İstanbul ve Kocaeli’nde bulunan tüm büyük fabrikaların çevresi askeri birlikler tarafından sarıldı. Buna rağmen İstanbul ve Kocaeli’nde işçiler işi yavaşlatma ya da hiç çalışmama biçiminde direnişe devam ettiler. İşverenlerin Sıkıyönetim Komutanlığı’na durumu şikâyet etmeleri ve sıkıyönetimin bu konudaki baskılarına karşın özellikle Türk Demir Döküm, Sungurlar, Derby, Elektrometal, Rabak, Auer, Çelik Endüstrisi, Otosan, Arçelik ve Vita gibi büyük fabrikalardaki işçiler eylemleri sürdürdüler. Askeri birlikler de işverenlerin 7 ve 10 no.lu sıkıyönetim bildirilerine dayanan talepleri üzerine işyerinin içine kadar girmişler ve işçilerin çalışmasını zorla sağlamaya çalışmışlardır.11 İşverenler bu durum karşısında da direnişle karşılaşınca daha sonra değinileceği gibi, sayıları binleri aşan işten çıkarmalara başvurmuşlardır. İstanbul ve Kocaeli’nde devam eden direnişlerin yanında diğer şehirlerde de direnişler başlamıştır. Örneğin 18 Haziran 1970’te İzmir’de DİSK’e bağlı sendikalara üye 13 işyerinde iş yapmama biçiminde bir direniş başlatıldı ve bu direnişi yürüten “Direniş Komitesi” üyeleri Cumhurbaşkanına çektikleri telgrafta sendikal haklarının kısıtlanmaması, arkadaşlarının öldürülmemesi ve tutuklanan arkadaşlarının serbest bırakılması için direndiklerini belirttiler. DİSK VE TÜRK-İş’e bağlı sendikalara üye işçilerin yer yer fabrikalarda yaptıkları direnişlerin dışında 274 ve 275 sayılı yasalarda değişiklik yapılmak istenmesi üzerine hiçbir konfederasyona bağlı olmayan bağımsız sendikalar da direnişe geçmiştir. Bağımsız sendikaların direnişini “Bağımsız İşçi Sendikaları Genel Direniş Komitesi” adı verilen ve Rıza Güven (Tekstil İşçileri Sendikası Genel Başkanı), Şadi Uğur (Pektim-İş Genel Sekreteri), Nevzat Köksal (Karayol-İş Genel Başkanı), Özcan Kesgeç (Sosyal-İş Genel Başkanı), Yaşar Altınay (Teknik-İş Genel Sekreteri)’dan oluşan bir komite yürütüyordu. 13 Bağımsız İşçi Sendikaları Genel Komitesi 24 Haziran 1970 tarihinde Ankara’da bir düğün salonunda direniş biçimini saptamak üzere bir forum düzenlemiştir. Forumu Sabri Tığlı yönetirken forumda sendikalar adına Mehmet Kılınç, Rıza Güven, Özcan Kesgeç, İsmail İnan, Sadık Özkan; üniversiteler adına Prof. Dr. Muammer Aksoy, Prof. Dr. Cahit Talas, Prof. Dr. Bahri Savcı Doç. Dr. Mukbil Özyörük ve Dr. Alpaslan Işıklı; CHP adına Fikret Gündoğan ve yabancı sendikalardan da Uluslararası Maden-İş Federasyonu Genel Sekreter Yardımcısı Alfred Donnenberg konuşmuşlardır. Konuşmacıların yanı sıra Tabii Senatörlerden Ahmet Yıldız, Şükran Özkaya, TİP adına Şaban Yıldız ve F. Hikmet İşmen, DİSK Bölge Temsilcisi Uğur Cankoçak, Türkiye Maden-İş sendikası Bölge Temsilcisi Halil Birlikseven ile Alman sendikacılar Dr. Fritz Opel ile Vernel Vilf katılmışlardır.14 Konuşmalardan sonra hazırlanan kararlar oya sunulmuş ve oy birliği ile kabul edilmiştir. Forum sonunda alınan kararlar şunlardır: 1. Sıkıyönetim altında kanun yapma eğiliminden vazgeçilmeli, askeri yönetim derhal kaldırılmalıdır. 2. 274 sayılı sendika kanununun TBMM’den geçmiş bu şekli derhal geri alınmalı, bilim adamları, DİSK, Bağımsız Sendikalar Direniş Komitesi ve TÜRK-İş’ten eşit sayıda seçilecek bir komisyonda yeniden gözden geçirilerek yeni bir tasarı hazırlanmalıdır. 3. Türk işçisinin haklı uğraşında kendileriyle aynı mücadeleyi veren, gençlik, basın, üniversite ve mesleki kuruluşlarla işbirliği sürdürülecektir. 4. TÜRK-İş’in uluslararası sendika örgütlerinden çıkartılması için bu örgütlere başvurulacaktır. 5. Aksi halde Türkiye çapında komiteler kurularak genel bir boykota gidilecektir. 6. Alınan kararlar Cumhurbaşkanı, Başbakan, siyasi parti liderleri, Türk ve Dünya kamuoyuna duyurulacaktır. 17 Eylül 1970’te sıkıyönetimin sona ermesinden sonra da 15–16 Haziran’ın izlerini taşıyan direnişler devam etmiştir. Bunlardan biri de Gıslaved işçilerinin eylemidir. 13 Ekim 1970’te 15–16 Haziran direnişine katıldıkları gerekçesiyle ücretleri kesilen Gıslaved işçileri oturma eylemi başlatmışlardır. Ancak oturma eylemi uyarılara rağmen durdurulmayınca, güvenlik güçleri fabrikaya girmek için iş makineleriyle fabrikanın duvarlarını yıkmış, eylem yarım saat süren çatışmanın sonucunda bir işçinin ölümü, birçoğunun da yaralanmasıyla sonuçlanmıştır. 15–16 Haziran eylemlerini sadece iki günlük bir hareket olarak ele alırsak sıkıyönetimle sonuçlandığı söylenebilir. Ancak yukarıda bahsedilen direnişler hareketin devamlılığını somut olarak ortaya koymaktadır. İşverenler açısından da gayet somut ve olumsuz olan bu durum işverenleri sıkıyönetimden yardım almaya, işçilerin açısından bakılırsa sıkıyönetimle işbirliği yapmaya itmiştir.17 Askeri birlikler işyerlerinin etrafını sararken işverenler de, askerin yanı başlarında olmasına rağmen direnişi örgütleyen ve direnişe devam eden işçilerin ya ücretlerini kesmiş ya da işten çıkarmışlardır. 16 Eylül 1970 yılında Cumhuriyet gazetesi, işten çıkarılan DİSK üyesi işçilere ilişkin çok ayrıntılı bir liste yayınlamıştır. Bu listeye göre işten çıkarılan işçi sayısı 2533’tür. Olaylardan neredeyse bir sene sonra Türkiye Solu dergisinde yayınlanan başka bir listeye göre ise işten çıkarılan işçilerin sayısı 4280’dir. Arada yaklaşık yedi ay gibi bir sürenin olduğu göz önünde bulundurulduğunda işçi çıkarmadaki tek dinamiğin işçilerin direnişi olduğu varsayılırsa hareketin devamlılığı gözlenebilir. Sıkıyönetimin ilanı ve göreve Kemal Atalay’ın getirilmesi ile birlikte İstanbul’da bir Sıkıyönetim Mahkemesi kurulmuştur. Daha sonra soruşturma açılan kişilerin sayısının artması üzerine bir mahkeme yeterli görülmeyerek ikinci bir mahkeme daha kurulmuştur. Sıkıyönetimin üç aylık uygulaması sırasında hem 15–16 Haziran olayları hem de Sıkıyönetim süresince meydana gelen olaylar nedeni ile çoğunluğu işçilerden ve öğrencilerden oluşan toplam 260 kişi hakkında 69 dava açılmış, davaların 38’i sıkıyönetim döneminde Askeri Mahkemelerce karara bağlanmıştır. Davalar ve suçlamaların bazıları kısaca şöyledir: DİSK Davası: DİSK Genel Başkanı Kemal Türkler ve DİSK’in üst düzey yöneticileri ile DİSK’e bağlı sendikaların bazı yöneticileri ve bu sendikalara bağlı sendika temsilcilerinden oluşan 24 kişi hakkında “hükümet aleyhine halkı isyana teşvik etmek üzere ittifak etmek”, “kanunlara karşı gelmeyi halkı teşvik ile memleketin emniyetine tehlike teşkil edecek şekilde neşriyatta bulunmak” suçlarından dava açılmıştır. Anadolu Yakası’ndaki olaylara ilişkin dava: “Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Hürriyeti Kanununa muhalefet, Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Hürriyeti Kanununa muhalefete teşvik, nası izrar ve nası izrara teşvik, vazifeli memura mukavemet ” suçlamalarıyla toplam 85 kişiye dava açılmıştır. Kocaeli (İzmit) olayları davası: “Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Hürriyeti Kanunu’na muhalefet” suçlamasıyla 12 kişiye dava açılmıştır. Öğrencilerle ilgili davalar: “Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Hürriyeti Kanunu’na muhalefet” suçlamasıyla 13 kişiye dava açılmıştır. 12 Eylül’den sonra toplam 1477 sendikacı için ağır hapis cezası, 52 sendikacı için de idam cezası istenen DİSK davası başlatılmış ve iddianamede 15–16 Haziran “DİSK’in mevcut düzeni yıkmak ve proletarya devrimini gerçekleştirmek amacıyla işçi sınıfını eğitip biçimlendirmek için giriştikleri eylemler” olarak tanımlanarak, yeniden dava konusu edilmiştir. SONUÇ Türkiye işçi sınıfının ilk örgütlü hareketlenmeleri İkinci Meşrutiyet öncesine uzanır. İkinci Meşrutiyet’in ilanıyla birlikte oluşan göreceli özgür ortamın oluşmasıyla grev sayısında büyük bir artış gerçekleşmiştir. 1912 yılında sendikalaşma girişimleri olsa da iktidardaki İttihatçıların karşı tavrı nedeniyle gerçekleşememiştir. Ulusal mücadele yıllarında işçi hareketinde bir canlılık görülmektedir. Dönemin sosyalist partilerinin işçilerle ilişkilerinin bu canlılığa etkisi büyüktür. Bu dönemde işçi derneklerini ulusal düzeyde toplama girişimleri vardır. 1923 yılında İzmir’de gerçekleştirilen “İktisat Kongresi”nde işçilerin durumlarının iyileştirilmesine yönelik çeşitli esaslar kabul edilmesine rağmen cumhuriyetin ilan edilişini takip eden yıllarda bu yönde kısıtlamalar getirilmiş ve tek parti iktidarında sınıf temelli örgütlerin kurulması yasaklanarak sendikal örgütlenmenin yolu kesilmiştir. 1946 yılında sendikaların kuruluşunun önü yeniden açılsa, kurulan sendikaların sosyalist partilerle ilişkileri iktidarı, sendikalara karşı müdahaleci bir tutum izlemeye itmiştir. 1960’lı yıllar işçi hareketlerinin en çok yükseliş gösterdiği dönem olma özelliği taşımaktadır. 1961 anayasasında çalışma hayatını düzenleyen yasalara sendika ve grev hakkının dâhil edilmesi ve 1963 yılında bu hakları düzenleyen yasaların çıkarılmasıyla işçi hareketinin önündeki sınırlar göreceli olarak kalkmıştır. Bu dönemde yaşanan yükseliş 1967 yılında DİSK’in kuruluşuyla daha da artmıştır. 1963 yılında çıkarılan 275 sayılı Toplu Sözleşme ve Grev Yasası’nda işçilere grev hakkı verilse de, sınırlanmış ve yasal olarak tek bir grev tanımlanarak geriye kalan grev çeşitleri yasadışı sayılmıştır. Yasalarda düzenlenen grevin dar bir çerçevede olması, özellikle DİSK’in kuruluşunu takiben gerçekleşen grevlere, güvenlik güçlerinin müdahalesini kolaylaştırmıştır. 1960’lı yılların son iki yılında işçi hareketlerinde görülen artışla beraber iktidar, olayların sorumlusu olarak gördüğü DİSK’in etkinliklerini durdurmak için sendika, toplu sözleşme ve grev yasalarında daha da sınırlayıcı değişikliklere gitmek istemiş, ancak bunun karşısında, 15–16 Haziran 1970’de başlayan ve giderek büyüyen hareketlerle, işçiler tepkilerini koymuşlardır. Bu iki günün ardından ilan edilen sıkıyönetim de her ne kadar hareketin şiddetini hafifletse de tepkisel olarak olayların devamını getirmiştir. 15–16 Haziran’ın örgütlenmesi ve yürütülmesinde DİSK’in payı olduğu doğrudur, ancak harekete bağımsız sendikalardan ve büyük bir çoğunlukla da Türk-İş’e bağlı sendikalardan işçilerin katılması, hareketin tek bir örgütün değil, işçilerin kendi iradelerinin ürünü olduğunu ortaya koymaktadır. İşçi sınıfı bu iki gün boyunca sendikalar haklarının ellerinden alınmasına karşı çıkmış ve bu konudaki politik iradesini ortaya koymuştur. Hareketin politik olması özellikle iktidar partisi ve partinin basındaki savunucuları tarafından “kanlı ihtilal provası” olarak tanımlanmasına neden olmuştur. Tepkilerin düşündürdüklerinin tam tersine, olaylarda burjuvazinin üzerinde iktidar kurma amacı yoktur. Ancak çeşitli saptırmalarla, 1960 sonrasında sosyal muhalefetin siyasallaşması sonucunda yükselen hareketlerin önünü kesmek amacıyla, sadece hakların geri alınması amacını güden bir gösteriye askerin müdahale etmesi sağlanmış, gayet sakin ilerleyen olayların ardından güvenlik güçlerinin olaylara müdahalesiyle, olaylar şiddet içeren bir hal almıştır. Olayların seyri incelendiğinde işçilerin güvenlik güçleri müdahale etmeden önce sadece yürüdükleri görülür. Müdahale işçileri kışkırtmış ve bunun üzerine çatışmalar başlamıştır. 15–16 Haziran 1970 işçi hareketleri Türkiye tarihinde bir ilktir ve bu zamana kadar aşılamamıştır. Hareket iki günle sınırlı kalmamış, sıkıyönetimin ilanına rağmen 12 Mart 1971’e dek sürecek bir hareketin başlangıcı olmuştur. İşçilerin anayasaya dayanarak direnişi ve yine anayasanın yol açtığı siyasal hareketlilikle birlikte oluşan atmosfer, 12 Mart 1971’deki askeri muhtırayla dağılmış, sonrasında anayasadaki hak ve özgürlüklerin sınırlandırılmasıyla, işçilerin dayandığı “anayasal özgürlük” kavramının önüne bir set çekilmiştir. Kaynakça: AKALIN, İlhan, DİSK Kısa Tarih (1960–1980), Ankara: Öteki Yayınevi, 1995 ATEŞOĞULLARI, Kamil, 15–16 Haziran: İki Uzun Gün ve Bir Uzun Yürüyüş, İstanbul: Birleşik Metal-İş Yayınları, 2003 AYDINOĞLU, Ergun, Türk Solu (1960–1971) Eleştirel Bir Tarih Denemesi, İstanbul: Belge Yayınları, 1992 ÇAVDAR, Tevfik, Türkiye’nin Demokrasi Tarihi-1950’den Günümüze, Ankara: İmge Kitabevi Yayınları, , 3.Basım, 2004 ÇAVDAR, Tevfik, Türkiye İşçi Sınıfı Tarihinden Kesitler, İstanbul: Nazım Kitaplığı, 2005 ÇEÇEN, Anıl, Türkiye’de Sendikacılık, Ankara: Özgür İnsan Yayınları, 1973 ÇELİK, Aziz – AYDIN, Zafer Paşabahçe 1966, Gelenek Yaratan Grev, İstanbul: TÜSTAV Yayınları, 2006 DİSK, DİSK Tarihi, http://www.disk.org.tr/ . [20 Kasım 2006] GÜZEL, M, Şehmus, Türkiye’de İşçi Hareketi (Yazılar-Belgeler), İstanbul: Sosyalist Yayınlar, 1993 IŞIKLI, Alpaslan, Sendikacılık ve Siyaset, 3.Basım. , İstanbul: Birikim Yayınları, 1979 KİLLİ, Suna-GÖZÜBÜYÜK, A.Şeref, Türk Anayasa Metinleri, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 2000 KOÇ, Yıldırım, Türkiye İşçi Sınıfı ve Sendikacılık Hareketi Tarihi, Genişletilmiş İkinci Basım, İstanbul: Kaynak Yayınları, 2003MAHİROĞULLARI, Adnan, Cumhuriyet’ten Günümüze Türkiye’de İşçi Sendikacılığı, İstanbul: Kitabevi Yayınları, 2005 ÖZTÜRK, Sırrı, İşçi Sınıfı, Sendikalar ve 15/16 Haziran: Olaylar-Nedenleri-Davalar-Belgeler-Anılar-Yorumlar, İstanbul: Sorun Yayınları, 2001 SENCER, Oya, Türkiye’de İşçi Sınıfı, Doğuşu ve Yapısı, İstanbul: Hin Yayıncılık, 1969 Sosyalizm ve Toplumsal Mücadeleler Ansiklopedisi, İstanbul: İletişim Yayınları, C. 7, 1989 SÜLKER, Kemal, 15–16 Haziran: Türkiye’yi sarsan iki uzun gün, İstanbul: İleri Yayınları, 2005 EROĞUL, Cem, “Çok Partili Düzenin Kuruluşu: 1945-71”, Geçiş Sürecinde Türkiye, Der.Irvin Cemil Schick-Ertuğrul Ahmet Tonak, İstanbul : Belge Yayınları, 1990 GÜZEL, M. Şehmus , “Cumhuriyet Türkiyesi’nde İşçi Hareketleri” , Cumhuriyet Dönemi Türkiye Ansiklopedisi, İstanbul: İletişim Yayınları, 1985, C. 7 s. 1854–1855. KUTAL, Metin. “274 Sayılı Sendikalar Kanunu”, Türkiye Sendikacılık Ansiklopedisi, Cilt 2, s.24. ÖZSEVER, Atilla, “15–16 Haziran Olayları”, Türkiye Sendikacılık Ansiklopedisi, C.II, Kültür Bakanlığı ve Tarih Vakfı Ortak Yayını, s. 453. TAÖD PLATFORMU http://www.alevilerden-ozurdile.com/ YEDİBÖLÜK KÖYÜ KÜLTÜR MERKEZİ PROJESİ - yapımcı: AbidinSari 13/06/2010 @ 00:12 YEDİBÖLÜK KÖYÜ KÜLTÜR MERKEZİ PROJESİ Yedibölük Küyü Derneğinin 12 Haziran 2010 günü dernek binasında gerçekleşen toplantısında, dernek yönetim kurulu başkanı Şahverdi SARI yeni projeleri hakkında açıklamlarda bulundu. Yedibölük Köyümüzün Aşşağı Kınık Mahallesinde bulunan hizmet dışı kalmış olan okul arazisi üzerinde inşa edilmesi düşünülen ''Kültür Merkezi'' hakkında çizilen plan proje üzerinde detaylı açıklamalarda bulunan dernek başkanı: ''Çok kapsamlı ve kullanışlı her türlü ihtiyaca cevap verebilecek şekilde planlayıp tasarımını yaptığımız Kültür Merkezi köyümüze çok faydalı bir yapı olacağına ve köylülerimizinde bu merkezden memnun kalacağına eminim'' İŞTE KÜLTÜR MERKEZİNİN DETAYLARI: Toplam 360 metre kare alan üzerine 3 kat olarak tasarlanan Kültür Merkezi toplamında 360 metre kare kapalı alana sahip olacak. 1.KAT: 132 metre kare kapalı alan içinde Depo, Morg ve Cenaze Yıkama yeri bulunuyor. 2.KAT: Toplamda 114 metre kare kapalı alanlı bu katta Sergi Salonu, Muhtarlık Odası, Bakkal, Sağlık Ocağı ve Kurs Salonu yer alacak. 3.KAT: 114 metre karelik bir kapalı alan içinde Cemevi, Mutfak, Lokal, Bay Misafirhane ve Bayan Misafirhane bölümleri yer alamakta. KAYIP YAKINLARI GÜLSUYU-GÜLENSU’YA MİSAFİR OLDU - yapımcı: AbidinSari 12/06/2010 @ 21:46 KAYIP YAKINLARI ADALET ARIYOR KAYIP YAKINLARI, İNSAN HAKLARI SAVUNUCULARI İLE BİRLİKTE 12 HAZİRAN CUMARTESİ GÜNÜ İSTANBUL’DAN ANKARA’YA YÜRÜYECEK. KAYIP YAKINLARI, İL İL 7 GÜN SÜRECEK OLAN YÜRÜYÜŞÜN SONUNDA ANKARA’DA MECLİS’TE GRUBU OLAN PARTİLERLE GÖRÜŞECEK, TALEPLERİNİ İÇEREN DOSYALARI SUNACAK. AİLELER, AYRICA ANKARA’DA AYRICA İNSAN HAKLARI ANITI ÖNÜNDE OTURMA EYLEMİ YAPACAK. KAYIP YAKINLARI ADALET ARIYOR Kayıp yakınları 12 Haziran’da İstanbul’dan Ankara’ya yürüyüş başlatacak KAYIP YAKINLARI ADALET ARIYOR! KAYIPLAR İÇİN BİR KEZ DAHA MECLİS’E GİDİLECEK Kayıp yakınları, insan hakları savunucuları ile birlikte İstanbul’dan Ankara’ya yürüyor. Kayıp yakınları, il il 7 gün sürecek olan yürüyüşün sonunda Ankara’da Meclis’te grubu olan partilerle görüşecek, taleplerini içeren dosyaları sunacak. Aileler, ayrıca Ankara’da ayrıca İnsan Hakları Anıtı önünde oturma eylemi yapacak. BİZLER, DEVLETİN GÜVENLİK GÜÇLERİ TARAFINDAN GÖZALTINDA KAYBEDİLEN İNSANLARIN AİLELERİYİZ Aileler, yürüyüş öncesi yaptıkları açıklamada şöyle dedi: “Bizler, devletin güvenlik güçleri tarafından gözaltında kaybedilen insanların aileleriyiz. Yakınlarımız gözaltına alınırken tanıkları vardı. Yakınlarımız gözaltında sorgulanırken tanıkları vardı. Onları gözaltına alanların da sorgulayanların da kimlikleri biliniyordu. Yakınlarımızı sorduğumuz tüm resmi makamlarda ‘biz almadık, bizde yok’ cevabı hiç değişmedi. Hukukun koruma şemsiyesi bizleri ve kaybedilen yakınlarımızı değil, failleri korudu. Onlarca yıldır ‘kayıplarımızın bulunması’ ve ’sorumluların yargılanması’ talebiyle sokaklardayız. Sistemli bir şekilde kaybedilen çocuklarımızın, eşlerimizin, kardeşlerimizin, anne ve babalarımızın akıbetleri bugüne kadar ısrarla karanlıkta bırakıldı” ETKİNLİKLER 7 GÜN 7 İLDE SÜRECEK 12 Haziran Cumartesi günü Galatasaray Meydanı’nda, saat 12.30 da yapılacak basın açıklamasıyla yola çıkacak olan Bilgin, Ceylan, Gülünay, Kırbayır, Morsümbül, Ocak,Yaman ve Yedigöl aileleri ve İHD İstanbul Şubesi Kayıplara Karşı Komisyonu 7 gün sürecek yürüyüşü başlatacak. Yürüyüş programı şöyle: 12 Haziran: Cumartesi Galatasaray Meydanı basın açıklaması. Saat 14.00 Kadıköy’den hareket. Saat 20.00 Gülsuyu Köprüsüne varış ve gece konaklama. 13 Haziran: Saat 08.00 Gülsuyu Köprüsünden uğurlama. Saat 12.00 GİSBİR önü karşılama. Saat 14.00 Gebze’ye hareket. Saat 18.00 Gebze’ye varış ve gece konaklama. 14 Haziran: Saat 08.00 Gebze’den çıkış. Saat 13.00 İzmit’e varış ve konaklama. 15 Haziran: Saat 08.00 İzmit’ten çıkış. Saat 12.00 Yalova’ya varış. Saat 14.00 Yalova’dan çıkış. Saat 17.00 Gemlik’e varış ve gece konaklama. 16 Haziran: Saat 08.00 Bursa’ya hareket. Saat 12.30 Bursa’ya varış, gece konaklama. 17 Haziran: Saat 08.00 Bursa’dan uğurlama. Saat 12.00 Eskişehir’e varış, gece konaklama, 18 Haziran: Saat 08.00 Eskişehir’den Ankara’ya yürüyüş. 19 Haziran: Saat 08.00 Ankara içinde yürüyüş. Saat 12.00′de Yüksel Caddesi İnsan Hakları Anıtı önünde oturma eylemi. Yol Haber İLK KONAKLAMA GÜLSUYU-GÜLENSU  Açıklanan program çerçevesinde Gülsuyu-Gülensu Mahallesinde konaklayan Kayıp Yakınları emekçi ve devrimci halk tarafından mahalle girişinde karşılanarak sloganlar eşliğinde Gülsuyu Fatma Hanım meydanına gelindi. Buradan yol güzergahı boyunca sevgi gösterileri ve alkışlarla desteklenen gurup Gülensu Heykel meydanına gelerek kısa bir konuşma gerçekleştirdi.  Gülsuyu-Gülensu Derneği tarafından organize edilen karşılama ve ağırlama gece sunulacak sinevizyon gösterimiyle devam edecek.  Gülsuyu-Gülensu Derneği başta olmak özere devrimci kurumlar ve sivil toplum kuruluşlarınca yalnız bırakılmayan Kayıp Yakınları geceyi mahallede geçirdikten sonra 13 Haziran sabahı açıklanan program kasmamın da Gülsuyu köprüsünden saat 08.00 de hareket ederek Ankara yürüyüşlerine devam edecekler… TAÖD PLATFORMU NeferHaber ALINTI:www.alevilerden-ozurdile.com YEDİBÖLÜK KÖYÜ 2.YAYLA ŞENLİĞİ KESİNLEŞTİ - yapımcı: AbidinSari 12/06/2010 @ 17:45 2.YAYLA ŞENLİĞİ KESİNLEŞTİ! 12 HAZİRAN 2010 GÜNÜ DERNEK BİNASINDA GERÇEKLEŞEN TOPLANTIDA DERNEK YÖNETİMİ 2. YAYLA ŞENLİĞİ İLE İLGİLİ OLARAK ÜYELERE AÇIKLAMALARDA BULUNDU.YEDİBÖLÜK KÖYÜ YARDIMLAŞMA VE DAYANIŞMA DERNEĞİ ''2.GELENEKSEL YEDİBÖLÜK KÖYÜ FESTİVALİNE HERKESİ BEKLERİZ'' AÇIKLAMASIYLA ŞENLİKLE İLGİLİ ŞU BİLGİLERİ AKTARDI. YAYLA ŞENLİĞİNE SANATÇILARIN KATILACAĞI DAVUL ZURNALARLA GEÇECEK DOLU DOLU BİR KÖY GEZİ OLACAĞI İFADE EDİLDİ. İSTANBUL'DAN GİDİŞ: 9 TEMMUZ 2010 CUMA AKŞAM SAAT:19:00 YEDİBÖLÜK'TEN DÖNÜŞ: 17 TEMMUZ 2010 CUMARTESİ AKŞAM SAAT:19:00 1 HAFTALIK GEZİ BOYUNCA 3 ÖĞÜN YEMEK+YOL KİŞİ BAŞI 250 TL OLARAK AÇIKLANDI... AYRICA GEREK KÖYDEN GEREKSE DE CİVAR BÖLGELERDEN GERÇEKLEŞECEK KATILIMLAR İÇİN HER KATILIMCININ 10 TL. YEMEK KATILIM BEDELİ ÖDEMESİ KARARA BAĞLANDI... BİLET TEMİNİ İÇİN İRTİBAT: Şahverdi Sarı : 0535 778 61 24 Halis Çorlu : 0535 213 03 98 Serdar Demirci : 0546 628 54 73 Cem Keleş : 0531 840 14 68 Yılmaz Çorlu : 0537 484 95 42 Gımgımın Adı , Halkı ve Bazı Köy Adlarının Tarihi Kaynakları
--
| ÜYE GİRİŞİ
Tekrar Giriş Yap ---  350 üye
( Hiçkimse )
ARAMA
ANKET
KİTAP KÖŞESİ
        GÜNCEL HABER
RSS HABER
|
Günün Sözü : Sitemize Hoşgeldiniz Gılaniler Web Sitesi Köyümüzün Tanıtımı Görevi Üslenmiş Bir Sitedir. Herşey Unutturmamak Adına
AA...ÖNSÖZ
ALEVİ PİR VE ERENLERİ
Ziyaretçi
şu An Bağlı
Top 
© 2004-2007 
Sayfa yükleme 0.84 saniye